Hoog te paard
Wat het boek niet haalde, maar wel erg grappig was:
Zo was je,ten voeten uit. Het voorval speelt zich af in de jaren ’70, je bent werkzaam
als agent in Amsterdam. Op een dag is er een voetbalwedstrijd in het Olympisch
stadion. Het wordt al druk en ook de politie is vroeg ter plekke, politie te
paard en gewone agenten, zoals jij. Je ziet een jonge, mannelijke collega. Hij
zit hoog te paard. Dat lijkt je wel wat.
‘Hoe heet je paard?’, vraag je aan de collega.
- ‘Bert’, zegt hij.
- ‘Mag ik even op Bert?’, vraag je.
- ‘Ik kan goed paardrijden,’ zeg je er achteraan.
Hij is jong,
jij bent jong – en mooi. Dus ach… Hij stijgt af, jij zet je voet in de
stijgbeugel en hopla, daar zit je in het zadel.
Bert het paard is ook jong, en mooi. En vol energie. Bij de minste druk van de kuiten
vliegt hij in galop. Jij zit nog niet of Bert ruikt zijn kans. Een paard weet
in de regel heel goed of zijn berijder wel of niet kan rijden. En jij kan het zeer beslist
niet. Hij neemt meteen de kuierlatten, in volle galop daver je door de
mensenmassa die al op de been is, iedereen stuift opzij. De collega holt je
wanhopig achterna maar inhalen is natuurlijk uitgesloten. Daar ga je, je
broekspijpen kruipen omhoog, je hoedje wappert om je nek. Zo maak je een volle
ronde langs het stadion, totdat een slimme brigadier – die je tegemoet gekomen
is in plaats van achter je aan te rennen – Bert weet te vangen. Zo’n anekdote
tekent de tijdgeest. Gewoon even op een politiepaard van een collega gaan zitten, dat kon toen
nog. En dat alles zonder ernstige gevolgen, niet anders dan dat iedereen bijna moet
huilen van de lach. Maar het schetst ook hoe jij in het leven stond. Als een
soort Pipi Langkous: ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik zal het wel kunnen.’
Volkomen verleid door het beeld van jezelf als amazone, hoog te paard,
ongenaakbaar en prachtig, als in een shampooreclame galopperend langs de
vloedlijn.
https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464686357